De dag van de marathon. Eigenlijk moet ik zeggen de dagen voor de marathon. Zenuwachtiger dan voor mijn trouw, nerveuzer dan ooit. Je begint alle informatie van alle blaadjes, boekjes en websites door elkaar te lezen omdat je niet echt goed weet wat ze nu bedoelen met ‘taperen’ en ‘carbo-stocking’. De man met de hamer wordt plots heel reëel. Moet ik ‘gellekes’ kopen? Gaan mijn tepels bloeden? Moet ik iets innemen tegen diarree?
ALS IK HET KAN
Ik denk dat beginnende marathonlopers een ideale doelgroep zijn voor gewetenloze marketeers. Ze kunnen ons alles verkopen, omdat de angst om te mislukken overheerst.
De enige troost vond ik in het oude recept dat bij ons thuis altijd aan de kinderen werd gegeven, pasta met bruine suiker. Tot dan toe had ik scrupuleus gevast en een dieet gevolgd. ik zat weliswaar nog een flink pak verwijderd van mijn ideale gewicht, het gewicht waardoor ik over het parcours zou zweven als de atleet die ik in het diepst van mijn gedachten ook ben, maar nu moest er gebunkerd worden. En pasta met bruine suiker, dat is troostvoer, waar echte foodies allicht hun neus voor ophalen. Maar probeer het eens! Ook moest er gerust worden, zoals topsporters dat kennelijk doen. Alle beetjes helpen.
Het startschot en eerste kilometers
De hele zaterdag quasi niet uit mijn bed gekomen, en om 18u met de fiets naar de start. Dat laatste was overigens nog zo stom niet, dat verplicht je om ook terug te keren met de fiets. Ideaal om verzuring tegen te gaan… denk ik. Wat weet ik ervan.
Ik voelde mij een onnozelaar tussen al die magere, jongere en ogenschijnlijk fittere atleten. De enige redding is dan een quasi ongeïnteresseerde houding aan te nemen en wat op je smartphone te tokkelen. Godzijdank kwam mijn maatje er snel aan, die er al meer dan tien marathons had opzitten en die op zijn manier heel veel steun gaf door me te kalmeren en nog wat aanwijzingen te geven. Eeuwige dank is zijn deel!
Het startschot en de eerste kilometers. Je begint onweerstaanbaar te denken dat je pijn hebt, blessures, maar deze keer is het anders. Het moet en het zal, dus die signalen worden grotendeels genegeerd. Het is bijzonder om door wildvreemden je naam te horen roepen. Iedereen supportert, en die naam staat ook op je borstnummer. Ik vermoed dat de Vlaming van nature voor de underdog kiest, ‘den dikke die het wel niet zal halen’, want ik heb heel veel aanmoediging gekregen. Al na kilometer zes hing ik in het staartje, een positie die ik niet meer heb kunnen veranderen. Alles maar niet de allerlaatste flitste het door mijn hoofd.
Vierendertig kilometer hobbelde ik zo door Antwerpen, afwisselend aangemoedigd en bijzonder alleen. Bij momenten moest ik een niet meer zo aandachtige agent vragen in welke richting het nu verder moest, want ‘het pak’ was ondertussen al lang gepasseerd. Na die 34 kilometers had ik de zekerheid dat ik het wel zou uitzingen. Ik had nog heel veel tijd over en zelfs stappend zou ik binnen de tijd aankomen.
Nog 10 KM stappen en de laatste 500 meter lopen...
Stappen heb ik dus ook gedaan. Alle hypochondergedachten terzijde: mijn knie deed pijn en ik wou geen risico nemen. Als je de keuze hebt tussen die knie echt helemaal om zeep helpen (en misschien je doel niet bereiken) of stappend bij de laatsten te eindigen, dan moet je dat laatste doen. Er is op zo’n moment geen plaats voor heroïek, voor stoerdoenerij en voor fanatisme. Of voor pure dommigheid. Er is nog een (wandel)leven na de marathon.
Een kleine tien kilometer stappen en dan de laatste 500 meter lopen voor de weinige fans (waaronder mijn vrienden) die er nog stonden. De perfecte indeling van de race en zo is het ook gebeurd.
DE REST IS GESCHIEDENIS
Mijn eerste marathon is een feit. Geen mannen met hamers tegengekomen, geen vieze gevoelens aan overgehouden. En met het vaste voornemen om de volgende keer rond de vijf uur uit te komen, want dan kan. En #askiketkan… dan een ander ook. En vanaf nu kan ik overal op café zeggen: ‘De marathon? Ja, ik heb er al eens eentje uitgelopen, niet zo moeilijk met wat training’.
Bewonderende blikken zullen mijn doel worden!
